Na jarenlang, via een bevriende organisatie, voedsel en kledingpakketten te hebben gestuurd naar de bevolking van Sovata, ontstond bij velen de wens om de gezinnen eens persoonlijk te ontmoeten.
Na een lange periode van voorbereidingen vertrok ons gezelschap in 2001 voor het eerst naar Sovata met Cees Walder als chauffeur van de Connexxion bus uit Den Haag.
Het werd een reis om nooit te vergeten! Velen van ons waren geschokt door de trieste omstandigheden waar veel van onze gezinnen in moesten leven: kale betonflats met zeer krappe kamertjes, wc en douche op de gang voor gezamenlijk gebruik en hutjes van hout en klei met één of twee kleine ruimtes. Om nog maar te zwijgen van de kapotte ramen en daken. Weinig of nauwelijks huisraad en helaas meestal ook zeer weinig kleding en voedsel.
We ontdekten dat een waterige soep met een stuk brood, wat aardappels en wat ui, wortel of kool hier zowat het hele dagmenu is. En dan hebben we het nog niet over de medische zorg. Daar stonden wij dan met onze goed geklede en goed gevulde lijven, denkend aan óns huis met TV, wasmachine, volle koelkast, computer, magnetron en een lekker warm en goed bed. We geneerden ons dood.
Geschokt en diep onder de indruk reden we na een week weer huiswaarts. Velen van ons hadden moeite om de draad weer op te pakken. We bespraken de situaties met elkaar, met vrienden en familie en ook met andere mensen die door het sturen van pakketten de mensen in Sovata steunden.
Ieder jaar gingen meer mensen mee om daar zelf eens een kijkje te nemen. De groep werd groter en ook hechter, een vaste groep bleef en ging ieder jaar weer mee. De gesprekken werden uitgebreider en vertrouwelijker en we ontdekten dat ieder op zijn of haar eigen wijze eigenlijk met hetzelfde doel en soms met dezelfde situatie bezig was. Zo ontstond het idee om onze krachten te gaan bundelen om daarmee meer te kunnen bereiken.
Een stichting oprichten was toch niet zo eenvoudig als we hadden gedacht. Heel, héél veel moest worden besproken en geregeld: Wat mág? Wat moét?
De wet, de belasting, de notaris, de kamer van koophandel, een gezamenlijke bankrekening openen, de naam van de stichting, wie gaan het bestuur vormen?
Statuten ontwerpen, wat en waar moet alles worden geregeld? Kortom, een scala van dingen die moesten gebeuren.
Voorop stond dat openheid en eerlijkheid hoog in het vaandel zouden staan. Een stichting die ieder jaar aan sponsors kan laten zien wat voor plannen er zijn gemaakt, wat er is gerealiseerd en vooral: waar is het ingezamelde geld aan besteed?
Bergen werk werden verzet en zo ontstond vanuit “de mensen van de bus” op 16 augustus 2007 officieel de Stichting Ondersteuning Sovata, kortweg SOS.
Geld, ideeën en kracht worden vanaf nu gebundeld met maar één doel: Op verantwoorde wijze hulp bieden aan de arme bevolking van Sovata en Sarateni om hen te helpen bij het opbouwen van een menswaardig bestaan.